Narita.

Woensdag 17 april

Na een redelijke nacht in de bus komen we rond 07:45 uur aan bij het busstation van Oyamani in Banaue. Er staat een rugby scrum aan tricycles en even veel bestuurders. Mijn oog valt op een bord in de hand van één van hem. Mijn naam staat er in grote letters op. Fijn om zo’n taxi te hebben naar mijn onderkomen voor de komende dagen. En dat onderkomen heet Bogah Lodge. Ik mag eerst 50 pesos betalen om de regio binnen te komen en me registreren. Na een grappig ritje, alle tricycles achter elkaar rijdend met vrachtjes vakantie gangers, stopt hij voor een huis in aanbouw. Mijn eerste gedachte is: “Shit heb ik daar elke dag last van?”.

De chauffeur slingert mijn Samsonite koffer van 18 kg op zijn schouder en loopt aan de andere kant van de weg een betonnen trapje naar beneden.

Ik volg hem met mijn daypack en zeg later tegen hem dat hij niet naar de sportschool hoeft vanavond.

Of ik plaats wil nemen en wachten wil tot na 10:00 uur. Natuurlijk, ik ben al blij dat ik er ben en vroeg mijn kamer in kan duiken.

Eerst maar een ontbijt. Ik bestel een omelet met aubergine en een kop thee, 170 pesos(€2,80). Er is een grote groep Fransen die klaar staan om een wandeltocht van twee dagen te doen. Dat zit er voor mij helaas niet in met mijn been/rug probleem.

Heerlijk weer groente eten na 7 weken zeer weinig groente in Japan.

En net na 10 uur komt een dame naar me toe met de sleutel van kamer 1.

Ik gooi mijn spullen in de kamer zet de fan aan en duik in bed waar ik een paar uur later weer in wakker wordt. Na een verfrissende douche ga ik op het terras zitten, jeetje wat een gaaf uitzicht over een aantal rijstterrassen. Laat ik eens een stukje gaan wandelen. Oh ja het is het heetst van de dag maar even een zonnebril en hoedje mee. Ik loop het straatje door het dorp in en kijk hoe de inwoners genieten van een kleine siesta. Ik loop naar de markt en koop ja wel een ansichtkaart. Maar een postzegel kan ik nergens kopen. Daarvoor moet ik heuvel opwaarts en ik heb het wel even gehad qua inspanning vandaag.

Ik loop terug naar de lodge en ga op bed liggen lezen. Ik heb van één van de groepsleden van de laatste reis twee boekjes van Freek de Jonge gekregen en die ga ik nu lezen. Dan kan ik ze hier laten liggen voor een volgende passant. Is de koffer weer iets lichter.

Na een tijdje van ik in slaap en word ik rond 17:45 uur weer wakker.

Ik hang nog wat rond in de kamer en ga op het balkon mijn bestelde groente currie opeten. En die is verrukkelijk. Ik breng de borden terug naar de keuken en bedank de kok voor de heerlijke maaltijd en reken af.

Dan bel ik Erwin en klets een kwartiertje met hem. Hij gaat morgen naar Ameland, een boek naar zijn moeder brengen.

De rest van de avond lees ik en bereid mijn komende reizen voor. Tegen 22:00 uur ga ik slapen.

Donderdag 18 april

Rond 06:00 uur word ik wakker. Lig nog wat na te pruttelen en stap onder de douche. Als ontbijt, ja de keuken is al open, neem ik de pannenkoek met banaan en een kop thee. Heerlijk begin van de morgen. Om 07:07 uur loop ik de trappen van de lodge op naar de straat.

Doel van deze vroege morgen is om in de koele temperatuur nog een wandeling berg op te maken naar een waterval. Oeps dat valt tegen om het hoogte verschil van 220 meter te slechten.

Het pad is een trap van ik denk 30 cm breed geheel uit beton gemaakt met traptreden die ongelijk zijn. Het is al een wonder dat er een betonnen pad is denk ik. Onderweg kom ik kinderen tegen die naar school gaan en veel oudere mensen die waarschijnlijk het dorp inlopen om te werken of inkopen te doen. En iedereen maakt een praatje met me. “Goedemorgen”hoor ik vaak en “waar ga je naar toe?” Tja waar loop ik naar toe…..naar een uitzicht punt en waterval. En ja hoor de een na de ander zegt dat de waterval droog staat. Nou ik loop mooi door want waar water is zijn insecten en vogels. Ik kom door kleine nederzettingen met huisjes op palen en een paar betonnen woningen. Het stelt niet veel voor maar de mensen wonen er prettig mag ik aannemen. Iedereen die ik tegen komt ziet er schoon uit en hebben schonere kleding aan dan mij.

Langs het pad veel jungle en mooie planten die in de bloei staan. Rondom de huisjes kippen, pielkjes, hanen en gemeen blaffende honden.

Bij het uitzicht punt kan ik inderdaad geen water in de op afstand liggende waterval ontdekken. Wel lopen er slangen van het kleine meertje onder de waterval naar de rijstvelden. De rijstboeren hopen op deze manier toch nog wat water in hun net aangeplante sawa’s te krijgen.

Zoals een goed Engels sprekende meneer onder weg al uitlegde is er een tekort aan water omdat het niet gaat regenen. Ook hier is de klimaat verandering een issue.

Bij de wat ooit een waterval was blijf ik zitten zodat ik de insecten eens kan fotograferen. Ik doe heel veel moeite een lichtgevende blauwe kever voor de lens te krijgen vliegt hij weg. Maar ik heb wel vlinders en libellen voor de lens gekregen. Ik hoor ook verschillende vogels kwetteren maar zie alleen zwaluwen die zich te goed doen aan vliegjes in de lucht.

Ik aanvaart de terug toch wat nog al eng is. Omhoog op die treden en over de krappe omheiningen van de rijstvelden gaat nog wel maar omlaag is een ander verhaal.Ik moet heel vaak mijn evenwicht zoeken om niet in het rijstveld onder mij te belanden.

Onderweg stop ik nog even bij een ‘bushokje’ waar je kunt uitrusten. Er zitten twee oudere mensen uit te rusten. De man moet berg op met 10 liter benzine en een zak bonen. De vrouw zit er alleen maar. Bij een huisje zie ik een oudere man een mand vlechten. Kleine kinderen hangen rond de huizen terwijl opa en oma oppassen. Het is zo fijn dat iedereen hier Engels op school krijgt. Ik kan met de oudste mansen gewoon lekker een gesprek aan gaan.

Twee uur later ben ik weer in de Lodge. Douchen en slapen. Die temperatuur hier maakt me echt moe maar dat ben ik natuurlijk ook al van 6 weken achter elkaar werken.

Tegen half 12 word ik wakker en hoor allemaal Portugees en Frans op het balkon. Ze hebben een trekking gedaan en mogen hier een douche nemen en lunchen.

Ik zit op het terras van Bodah Lodge en zie een insect rondom een rood roosje vliegen. Ik zie hem denken: “Vreemd een rood roosje in bloei maar er komt geen geur vanaf”. Hij vliegt nog wat rondjes om andere roosjes heen maar er gebeurt niets. Helaas voor het diertje is het een string van plastic roosjes. Blijkbaar is geur niet alles maar de kleur ook.

Mijn lunch bestaat uit een kop thee en een groente omelet met toast. Heerlijk.

Het betrekt helemaal en ik hoop toch zo voor de bevolking dat het gaat regenen.

En na een paar donderslagen begint het net na 16:00 uur te regenen. Ik bestel mijn avond eten rond 18:30 uur. De kok wil graag dat te voren weten zodat er genoeg in huis is.

Ik ben aan het werk en zie tot mijn grote verbazing dat mijn volgende groep met het zelfde vliegtuig aankomt in Fukuoka. Sinds je bij Koning Aap uit verschillende vluchten kunt kiezen is dat niet zo. En ze gaan ook nog met dezelfde vlucht als mij naar huis.

Donderdag 19 april

Waarom staan mensen zo vroeg op? Het is al een tijdje onrustig op het terras als ik op de telefoon kijk: 05:50 uur. Tegen half 7 stap ik maar uit bed en neem een douche. Als ik terug kom in de kamer zit er een kakkerlak bij de koffer. Gelukkig ligt hij op zijn rug en kan ik hem zo de kamer uitwerken. In de douche was een hagedisje maar daar heb je geen last van. Zij eten juist al de insecten op.

Ik krijg hier totaal geen rust en daar was ik nou net voor gekomen. Ik hoop dat het beter is in het appartement in Manila wat ik gehuurd heb. Ik ben op.

Na het ontbijt besluit ik berg op te lopen. Bezoek aan een museum, postkantoor en busstation. Het postkantoor gaat pas om 09:00 uur open en het is 08:10 uur als ik er voorbijloop.

Dan maar door naar het museum. Ook nog gesloten maar als ik aan het personeel van het hotel, waar het museum aan vast zit, vraag kan ze de deur openen. Entree 300 pesos(€5,00)wat hier veel geld is.

Maar als de dame de deur van het slot heeft gedaan en het licht heeft aangedaan zie ik overal witte geplastificeerde formulieren liggen met Engelse uitleg.Maar €5 is veel te veel voor de 30 minuten die ik binnen ben. Het ruikt er muf en het wordt tijd dat de ramen eens open gezet worden.

Veel beelden, houtwerk, kettingen, voorwerpen van witchdocters en kleding. Het interessantste is de hoek met schedels op stokken. Ja het is nog niet lang geleden dat er in deze regio koppen werden gesneld.

Ook in het museum staan een paar schedels te kijk. Blijkbaar werd dit gebruik tot de jaren 60 van de vorige eeuw nog regelmatig uitgevoerd.

Ha het postkantoor is open. Geweldig zo moet het er ooit bij ons ook uitgezien hebben. Al het interieur is van hout. Elke familie heeft een houten bakje in een houten rek voor de post.

Een oud mannetje vraagt wat hij voor me kan doen. Ik vertel dat ik graag een ansichtkaart naar Europa wil versturen. Hij pakt een groot boek waar al de postzegels inzitten en mompelt onder het scheuren van twee postzegels uit evenveel grote vellen 22. Zou ik dat moeten betalen?

Hij plakt de postzegels op de kaart en stempelt hem af met de datum van vandaag. Maar de stempel komt op de rand van de postzegels en ik wil de stempel dwars over de postzegels. Uit andere landen weet ik dat postzegels die niet goed afgestempeld zijn er af geweekt worden en hergebruikt. De verzonden kaart zal op die manier nooit aankomen.

Ik maak twee foto’s voor het thuisfront. Bedank de man en loop weg. Op naar het busstation.

Omdat ik door mijn rug/bil blessure niet een trek kan doen, waarvoor ik eigenlijk hier ben, wil ik naar de hangende doodskisten in Sagada. Ik kan de busstop niet echt vinden en loop de Tourist Information binnen. Deze dame is erg vriendelijk en verteld me dat het mogelijk is om op 1 dag heen en weer te gaan met de bus. Enkele reis 2,5-3 uur. Vertrek 05:00 uur. Oeps maar je moet er iets voor over hebben. Op mijn gemak loop ik naar de lodge waar ik een goed gesprek heb met mijn kok over de trip naar Batad. Dat zijn de beste rijst terrassen om te bekijken maar ook veel lopen. Hmm nog even over na denken.