Kyushu.

Vrijdag 4 augustus

Na een prima nacht kijk ik bij de douche door het raampje naar buiten en zie dat het droog is. Snel douchen, aankleden en ontbijt scoren bij de buurtsuper. En dat is er dus ik loop met twee onigiri naar het hotel terug en ga in de eetzaal het Nederlandse journaal maar eens lezen.

Daarna de dag inplannen en ik besluit via een aantal tempels naar het strand te wandelen.

5minuten later ben ik al doorweekt ondanks de regenjas die ik aanheb. Een voordeeltje dan hoef ik er ook niet meer op te letten dat ik nat word want dat ben ik al. En terwijl ik heel veel mensen zie schuilen voor de bak water die naar beneden komt loop ik gewoon door. Eerst naar een alleraardigst Boeddhistisch tempeltje maar gesloten. Ik kan wel door ramen in de deur kijken. Dan naar de volgende tempel maar ik kom een Chinese tuin tegen. Hij is open en ik mag voor ¥200(€1,40) de ravage bekijken die Khanun binnen heeft aangericht. Ik loop er samen met twee andere toeristen door heen. Het is wel een hele mooie tuin.

Helaas kan ik niet achterlangs het aanlandige tempelcomplex voor Confusius betreden en moet dus omlopen. Prachtig de deuren staan open en ik ben er alleen. Tja welke gek loopt door dit weer ook door de stad.

Richting het strand kom ik nog een Boeddhistische tempel, een Shint schrijn en een herdenk teken voor omgekomen schoolkinderen, leraren en evacuees op een schip in de oorlog.

Dan loop ik nog door naar het strand maar dat ziet er niet uit met op de achter grond(zeekant) een snelweg gebouwd. Hoe halen ze dat in hun hoofd om dat zo aan te leggen. Nou zijn Japanners geen strand mensen want je zou eens bruin kunnen worden maar zo’n uitzicht nodigt een dagje strand ook niet echt uit.

Ik hoor tot mijn grote verbazing nog steeds vliegtuigen stijgen en landen.

Dan loop ik maar weer naar het hotel, trek mijn regenjas uit en blijk onder de regenjas net zo nat te zijn als mijn broek.

Al druppend loop ik de eetzaal in en de gasten die me binnen zien komen knikken vriendelijk naar mij. Het verzopen katje, maar ik heb wel mooi de tempels, schrijn en Chinese tuin gezien. Vanmiddag maar naar het museum dan blijf ik droog.

En dan krijg ik weer een mail van de vliegmaatschappij dat mijn ongeboekte vlucht ook geannuleerd is. Ik ga maar weer eten inslaan. Als ik terug ben in het hotel zie ik op de website van het vliegveld dat voor 5/8 het vliegveld ook dicht is.

Kortom ik kan op zijn vroegst pas 6/8 naar het vliegveld om mijn ticket te wijzigen. Ik mail Koning Aap, app met mijn collega’s en videobel met de agent. Het is niet anders en een collega van mij is gevraagd mijn groep op te halen van het vliegveld. Wat een toestand. Als je dit toch tevoren weet vlieg je niet eens naar een eiland toe.

Het ergste van alles is dat de typhoon ook richting Kyushu en Shikoku gaat. Maar eerst komt hij gezellig nog eens hier langs. De wind is nu 180 km per uur ipv de 230 km per uur van een paar dagen geleden.

Zaterdag 5 augustus

Tussen de buien door waar ik me naar buiten. Het ziet er allemaal dramatisch uit. Ik besluit om naar het strand te lopen om twee tempels en een schrijn te bezoeken. Overal liggen takken die door de wind van de bomen zijn gerukt. Alle spullen rondom huis die niet vast zaten liggen her en der verspreid. Ik zie geen ingestorte huizen gelukkig. De eerste tempel die ik voorbij kom is een Chinese tempel om Confusiuste eren. Hoofd ingang gesloten en ik moet door een kleine zij ingang naar binnen. Er is niemand en ik kan de beelden in de tempel mooi van dicht bij bekijken. De tempel ligt vol met water en ik slenter er door heen wat de onderkant van mijn broek nat maakt. Ik ben sinds 3 januari al 10 kilo afgevallen en de broek hangt wat om mijn lichaam heen wat tot gevolg heeft dat de pijpen over de natte weg door de plasjes heen slepen. Tja en dat vocht kruipt naar boven. Ook regent het nog steeds dus op het moment dat je de straat van het hotel uit bent ben je al drijf nat. Een paraplu helpt niet want die waait stuk. Ik heb een regen jas aan maar dat helpt ook niet veel. Meestal is het T-shirt onder de jas kledder nat door het zweet. Het mag dan de hele dag regenen het is nog wel steeds tegen de 30 graden.

Volgende tempel is een Boeddhistische en ik moet heel snel een schuil plek vinden wat het hoost nu. Samen met een jong stel schuil ik onder het afdak van de tempel maar door de wind worden we toch nat. Dan loop ik er maar gewoon door heen ben nu toch al drijfnat.

Ik sop in mijn schoenen en loop naar het schrijn een eindje verder op. Vanaf de treden is een waterval ontstaan waar ik doorheen moet lopen. Helaas is de toegang tot het schrijn dicht ivm de typhoon. Ik hang wat rond en loop door de plensbuien heen naar het strand.

Welke idioot heeft dit ontworpen? Voor het prachtig mooi strandje ligt op een 50 meter voor de kust een snelweg. Wat lelijk zeg. De jongens van de strandtent hebben niets te doen in dit weer. Ik draai me om en loop terug naar het hotel. Het eerste natte pak. Tegen 18:00 uur sla ik maar weer wat eten in, de schappen zijn leeg en ik vertrek met een diepvries maaltijd, een zak chips en vier Okinawa donuts. Hiervoor moest ik wel vijf winkels aflopen. En weer een nat pak. Mijn bunkertje is nu ook een droogkast.

In mijn bunkertje lees ik het boek uit wat ik van een gast heb gekregen en app met mijn collega’s. Tegen 20:30 uur krijg ik bericht dat morgen het vliegveld ook dicht is.

Ik zet mijn wekker op 09:15 uur en lees het boek verder uit. Download wat romannetjes en ben tot half één aan het lezen.

Zondag 6 augustus

Het is vandaag 78 jaar geleden dat de atoombom op Hiroshima gedropt werd. Daar zal vandaag een herdenkingsdienst plaats vinden in het Peace Park.

Ik werd vanmorgen wakker gemaakt door de schoonmaakster omdat er niet doorgegeven was dat ik zou blijven. Hup omdraaien en verder slapen.

Na een douche ben ik met mijn ontbijt wat bestaat uit twee Okinawa donuts, erg lekker, naar beneden gegaan om me bij de receptie te melden.

Weer een nacht extra….dat is dag negen. Daarna in de kantine de donuts opgegeten en alle mail van de agent doorgeworsteld. Alles is geregeld voor de opvang van mijn groep die vandaag aankomt. Een Taiwanese vrouw die ik elke dag spreek komt bij me zitten met de vraag waarom ik nog steeds hier ben. Als ik haar vertel dat het vliegveld nog steeds niet open is schrikt ze. Zij moet morgen met haar hele gezin weer naar Taipeh vliegen. We hopen dat hij morgen weer open is.

Ze verteld dat ze met de monorail naar het Okinawa prefectural Art Museum gaat. En dan nemen we voor de zoveelste keer afscheid.

Hmmm goed plan ik wil ook gaan maar zodra ik op mijn natte schoenen naar buiten loop plenst het zo hard dat ik besluit om binnen te blijven. Hup maar weer lezen.

In de tussentijd haalt collega Marcel mijn groep van het vliegveld en gaat collega Caroline Marcel zijn groep een rondleiding geven in een Boeddhistische tempel. Aha twee gasten hebben de aansluitende vlucht in Tokyo al gemist.

Iedereen is binnen en Marcel heeft ook de Kyushu passen en ticket voor de trein geregeld. We hebben een app groep aangemaakt en ik heb de groep al een bericht gestuurd. Pakken en vroeg slapen.

Maandag 7 augustus

Nou van dat slapen kwam niets. Nog lang wakker gelegen en vanmorgen al om 04:45 uur wakker. Om 05:30 uur opgestaan en na een douche en ontbijt uitgecheckt. Naar de monorail gelopen en de eerste trein naar het vliegveld zat al stamp vol. Dat wordt straks weer in de rij staan dus.

In het vliegveld moest ik naar de derde verdieping maar de roltrap was stuk, heerlijk al die trappen naar boven lopen met een koffer. Daarbij kwam nog dat er een oudere vrouw voor me de roltrap op liep maar die niet zo snel ging en dan wordt een koffer snel zwaar.

En ja hoor er is al weer een rij. Ik ben nummer 32 in de rij, beter dan vorige keer. En binnen een uur ben ik aan de beurt. Ik krijg een kaartje met volgnummer 227 erop en een mededeling dat men om 10:00 uur met het oproepen van stand-by tickets begint. Ik begin wat te klagen dat het mijn derde ticket word, ik moet werken en ik niet op internet kon inchecken.

Ze loopt weg en komt naar een paar minuten weer terug. ‘We beginnen vandaag met nummer 27’. Ik hoop dat ze gelijk heeft. Het is nu zeven uur en ik ga tegen de muur op de grond zitten. Nog drie uur wachten voor dat de loterij begint. Tot mijn grote verbazing is het niet erg druk in het vliegveld.

Ik krijg van Marcel een appje dat hij vandaag naar de ticket God gaat om voor me te bidden. Of hij voor mij ook een muntje in de offerblok wil gooien.

De plaatselijke tv ploeg is er ook al weer om opnames te maken. De een zijn dood is de ander zijn brood. Na drie uur wachten zou mij. Vlucht opgeroepen worden voor de reserve lijst. Er gebeurt niets en op het matrix bord komt te staan dat de vlucht vertraagt uit Fukuoka is gekomen.

Ik mag nog tot 10:20 uur wachten en raak aan de praat met een moeder met kind van Hawaii. Zij vliegt via Tokyo en heeft pech de eerste vluchtvertrekt zonder hen.

Dan gebeurt er iets wonderbaarlijks. Op een bord schrijft een grond stewardess het getal 221 naast de kanji voor Fukuoka. Ik ga naar haar tot maar ik heb 227. Nog voor ik bij haar ben veranderd ze het in 225. En terwijl we staan te praten wordt het 230.

Ik mag snel inchecken en mijn koffer hoeft niet door de detectie. Snel naar beneden en naar gate 24 wat best nog ver lopen is. Het vliegtuig zit tjokvol en ik zit op plaats 10C, ook nog aan het gangpad. Op naar anderhalf uur vliegen. We krijgen een verfrissing en ik eet mijn ontbijt op. Een zak chips meer kon ik niet krijgen in de supermarkt. Maar wat maakt het uit met vier dagen vertraging ga ik eindelijk naar Fukuoka. Weg uit mijn vertrouwd bunkertje en op naar een normale hotelkamer. Hoppa.