Home sweet home.

Donderdag 22 augustus

Met een groot deel van de groep naar Asakusa gegaan. Het was druk in de metro omdat die in de ochtend nog niet gereden had ivm de stortbuien van gisteravond. Maar op het dak van de tourist Information was het heerlijk rustig. En daar kon ik mijn verhaal over de Sensoji dus doen. Wel in twee keer. Niet iedereen luisterde de eerste keer.

Daarna door naar deze tempel via het souvenirs straatje. Een half uur later liepen we naar het keuken straatje waar een aantal achter bleven omdat ze een keuken mes wilde kopen.

Ik ging uiteindelijk met vader en zoon richting de metro. Zij wilden naar de Tokyo Tower en ik ben maar naar het hotel gegaan. Even wat knabbels halen voor het afscheid van vanavond. De slechte nachten en het warme weer breken me op. Ik ga even wat slaap inhalen en en word twee uur later wakker van de wekker. Even een koude douche en wat eten halen. Tegen half zeven zit ik in de lobby en de één na de ander komt terug uit de stad.

Om acht uur nemen we onder het genot van een drankje en wat knabbels afscheid van elkaar. De groep van 19 vertrekken in 4 vluchten.

Na de borrel nog pakken en zo wil het dat ik pas tegen 23:00 uur in bed lig. Maar ik word vierkeer wakker omdat ik bang ben me te verslapen.

Vrijdag 23 augustus

05:15 uur gaat de wekker en om 06:10 uur is iedereen beneden en uitgecheckt. Er gaan 14 gasten mee naar het vliegveld. De eerste twee worden na een half uur rijden bij terminal 2 uitgezet. Zij vliegen het eerst.

12 anderen vliegen van terminal 3 maar hebben een half uur vertraging.

Ik blijf bij hen tot de laatsten zijn ingecheckt. Iedereen uitgezwaaid ga ik op zoek naar een locker. Ik moet mijn koffer kwijt omdat ik nog 13 uur te gaan heb voor ik vlieg. Daishi Heikenji tempel. Er is net een dienst en ik blijf even in de deur opening staan. Lekker rust gevend.

Dan opzoek naar een postkantoor maar die is niet in deze terminal.

Ik besluit om naar Kawasaki te lopen en post daar de envelop voor de agent. Klein postkantoor en waarschijnlijk komen hier nooit westerlingen wat posten. Super leuk geholpen en de dames vonden het erg gezellig.

Met hun beetje Engels, mijn beetje Japans en een vertaal apparaat redden we ons prima

Ik koop een ijsje onderweg want het is weer bloed heet. Eerst loop ik over een brug, daarna via een industrie terrein en uiteindelijk door een woonwijk. Ik zie een mooie tempel in Indische stijl gebouwd. De Kawasaki Daishi Heikenji tempel. Er is net een dienst en ik blijf even in de deur opening staan. Lekker rust gevend.

Er zitten drie mensen in de zaal. Het gebouw doet me erg aan Bodgaya in India denken.

Verder naar het doel van deze wandeling: de Kawasaki Daishi. Een prachtig Boeddhistisch complex. Ik loop meteen naar het hoofdgebouw omdat ik trommels hoor en dat beloofd altijd een dienst.

In deze tempel zitten meer bezoekers en ik val met de neus in de boter. Een vuur dienst. Ik doe mijn slippers uit en loop over de tatami mat naar een bankje. De dienst duurt nog een 20 minuten en ik geniet van de rust die het uitstraalt.

Daarna de slippers weer aan en de rest van het complex bekijken.

Na een goed uur sta ik weer buiten en loop ik naar het treinstation. Het wandelen een beetje zat en erg moe begeef ik mij naar Kawasaki. Ik loop nog twee lp zaken af voor Erwin maar het levert niets op.

Dan maar wat eten in een parkje.

Tegen twee uur neem ik de trein terug naar het vliegveld. Bevrijdt mijn koffer uit de locker en kleed me om. Wachten duurt lang en om 18:00 uur ga ik in de rij staan voor het inchecken wat pas over een uur begint. Ik wil mijn stoel wijzigen wat niet online lukt. Ik ben er helemaal klaar mee en moet nog even…..

Dan maar mijn dagboek bijwerken. Even klagen op de app en bellen met een collega die me een hart onder de riem steekt.

Ik zie dat mijn najaar vlucht ook zo belachelijk laat is na dat de groep weg is en besluit een mail naar mijn werkgever testuren. Ik heb hier niet een tweede keer zin in.

Ik heb nu stoel 64 L aan het raam maar hoop op een gangpad stoel. Helaas ik kan de stoel niet wijzigen. Dan hoop ik dat ik in slaap val en door slaap. Filmpje gekeken tot aan het eten. Was wel lekker, rijst.

Daarna oordoppen in, me inwikkelen in dekens en oogmasker op.

Zaterdag 24 augustus

Ik wordt vlak voor het ontbijt wakker. En dat stelde niets voor. De jus d’oranje was het hoogtepunt.

Tegen 03:45 uur landen we in Helsinki na een vreselijke landing. Ik ben kots misselijk.

Het leeglopen van het vliegtuig gaat heel langzaam maar dat maakt mij niet uit daar mijn volgende vlucht pas om 08:10 uur gaat. Ik loop heel langzaam en wankel naar de security en douane. Veel winkels zijn op dit onmogelijke tijdstip gesloten. Ik koop een vegetarische muffin en loop door naar een toilet. Het is daar onder meteen weer ontregelt en het duur een eeuwigheid voor ik kan plassen. Even wat water in een flesje doen en door naar de gate, 31D. En weer wachten. Het is intussen 06:00 uur en de checkin begint om 07:30 uur. Ik ga zitten en eet de overheerlijke muffin op. Hij is van dark chocolat, ik geniet.

Er komen steeds meer luidruchtige Nederlanders om me heen zitten en ik mis nu al de stille Japanners.

Als de gate opengaat sta ik als eerste in de rij voor het ritje met de bus. Deze brengt ons tot de trap die ons het vliegtuig in brengt. Ik heb stoel 23D en verwonder mij dat ik een upgrade heb. Een heerlijke brede stoel en een tv. Dat heeft de economy class niet. Ik krijg ook zonder bij te betalen drinken aangeboden.

Na 2 uur en 10 minuten landen we op Schiphol waar we nog 10 minuten taxiën naar de gate.

Ik loop meteen door naar de bagageband maar dat duurt nog al. Ikmoet naar band 16 maar kom bij band 1 aan en moet dus dat zelfde stuk weer terug lopen. Wat een onzin. Het is vreselijk druk bij alle banden en aangekomen bij band 16 blijkt dat er 5 vliegtuigen hun inhoud op deze band uit spugen. Druk dus en het duurt er lang voor ik mijn rode Samsonite aan zie komen. In mijn rechterhand de koffer, in de linker de tas met lp’s voor de man en op de rug een rugzak vol met borden en schaaltjes. Ik,ben weer thuis en dat vindt Bowie erg leuk aangaande zijn geblaf.

We lopen naar onze auto die ik nu voor de tweede keer zie. Mooi maar de kleur…..

We rijden naar huis maar niet zonder een stop. Onze nieuwe auto is elektrisch en we moeten stoppen om hem op te laden. Stekker er in deur op slot en Bowie uitlaten. De man haalt nog een bakje koffie en we rijden verder. Tegen 13:00 uur zijn we thuis. Ik ben gebroken. Even boodschappen halen, slapen en taart maken.

De komende drie dagen loop ik als een zombie door huis, gelukkig weinig bezoek voor mijn verjaardag, op verjaardag bij een vriend en schoon te maken bij Ut en Thuis.

Dinsdag wordt ik eindelijk wakker met het idee dat ik er weer iets ben. Maar met knallende hoofdpijn. Ik blijf nog maar even slapen.

Jetlag I hate it.

Vertrek volgende reis 5 oktober.