Okinawa.

Zaterdag 29 juli

Na een heerlijk Japans ontbijt met een prachtig uitzicht vanaf de 35e verdieping ga ik naar het treinstation. Ik neem een trein naar New Chitose AirPort om een vlucht naar Fukuoka te nemen. Het is behoorlijk druk in de trein. Er stappen veel mensen uit bij andere stations. Ik denk dat er ergens een honkbal wedstrijd is. Beetje vroeg op de ochtend maar nu is het nog koel.

Na 45 minuten stap ik uit op het vliegveld en check mijn koffer in. Gelukkig wordt hij door gelabeld naar Okinawa.

En dan is het wachten. Zoals zo vaak ben ik de enige buitenlander op deze vlucht. Het vliegtuig is helemaal vol. Ik heb plekje 25 K aan het raam. Dat wil ik anders nooit maar bij deze binnenlands vlucht hoop ik Fuji san te kunnen zien dus wil ik graag aan het raam zitten.

De twee gasten die gister zijn vertrokken hadden geen last van de typhoon richting Hongkong dus zal ik er waarschijnlijk ook geen last van krijgen. Maar er komt een tweede aan en die komt wel op Japan af. We zullen zien hoe het gaat. Het grond personeel zwaait het vliegtuig uit.

Helaas geen zicht op Fuji omdat de vlucht over het water gaat. Ik heb bijna de hele vlucht geslapen. We wakker geworden voor het drink rondje.

Na twee uur landen we op Fukuoka AirPort. Op de app geeft mijn collega aan dat zijn groep de overstap op Tokyo niet hebben gehaald en om geboekt worden. Ik vraag of hij nog op het vliegveld is maar helaas.

Ik mag tijdens mijn wachttijd op het volgende vliegtuig gewoon de terminal in een koop dan ook een lunch. Ik lus wel wat. En na de gebruikelijke onigiri vraagt de maag om nog iets en ik koop nog een broodje ei.

Anderhalf uur voor de vlucht ga ik door de security en ga ergens bij een oplaad punt zitten. Oh daar zie ik dat ik mijn blog een aantal dagen niet gevuld heb. Hoofd had ik er niet helemaal bij met de migraine.

Gelukkig heb ik nu genoeg tijd om dat in te halen. Om 15:40 uur is het dan zo ver en mag ik inchecken.

Dit keer heb ik 9 H maar er komt niemand naast me te zitten dus ik schuif door van het gangpad naar het raam. Drie stoelen voor mij alleen, heerlijk.

Na anderhalf uur genieten van de wolken en af en toe een eiland onder mij waar je het koraal zag liggen komen we aan op het vliegveld van Naha. Mijn koffer is er ook en ik kan meteen door naar de monorail. Makkelijk. Kaartje ¥270 en ik wist even niet hoe ik door het poortje moest. Maar natuurlijk er zit een QR code op, even op de kop houden bij het oog langs en hup de poort gaat open. Bij Prefectural stap ik uit en loop linea recta naar Y’s cabin and hotel. Deur open schoenen uit, op sokken verder. Het ziet en zeer schoon uit. Schoenen in een locker en inchecken. Ook dit gaat heel snel, papiertje invullen, paspoort laten zien met creditcard betalen. Sleutel en uitleg mee en hop naar de 5e verdieping, lady’s floor.

Als ik alleen op reis ga boek ik meestal een guesthouse voor de gezelligheid maar ik heb geen zin meer in een kamer met stapelbedden en geen oog dicht doen. Daar hebben ze in Japan wat op gevonden. Ik heb een kamertje van 8 vierkante meter op een gang met 22 van die kamertjes. Mijn bed is rechts op de eerste verdieping(onder mij is het bed van mijn buurvrouw maar die zie ik niet en hoor ik niet) en links heb ik een tafeltje met proefje en twee planken. Onder de tafel ligt mijn koffer. De lade van de tafel is meteen kluis. Trapje naar het bed en spiegel en klaar is mijn privé kamertje. Toilet(6)is op de gang net als twee douches en een rij wasbakken. Dan heb ik ook nog toegang tot een gezamenlijk bad op de tweede verdieping waar ook een wasmachine staat.

Vijf nachten vrij privé slapen in een hoofdstad op een eiland voor €120.

Na een blokje om bestempel ik dit als een knots gekke stad. Men spreekt Japans en schrijft Japans maar dan heb je het ook gehad. Er is hier niets meer authentiek Japans. Nog even in het gezamenlijk bad weg dromen en lekker lezen.

Zondag 30 juli

Rond acht uur wakker en na een douche op pad. Eerst maar ontbijt kopen en naar de VVV. Ik wil weten hoe ik naar het Vredes Park kom met openbaar vervoer. Ik eet mijn ontbijt in een parkje op waar een enorm stuk touw licht. Het schijnt dat deze met een festival door de straten wordt gedragen. Pfff. Het is tegen 10 uur en al bloed heet.

Nadat de dame van de Tourist Information me alles heeft uitgelegd vraag ik wanneer typhoon Khanun het eiland bereikt. ‘Tomorrowland afternoon madam’. Oh is het dan wel wijs om te gaan, misschien kom ik niet meer terug met het ov. ‘It is better you go Wednesday’.

Oké ik neem afscheid en loop naar Shuri kasteel. Het is zo’n 3,5 km lopen, normaal draai ik mijn hand daar niet voor om maar nu in deze hitte en berg opwaarts….

Eerste maar een tempel in voor verkoeling en daar zie ik een prachtig mooie ceremonie. Het is zondag dus mensen komen bidden. Ze hebben een pakket bij hun gewikkeld in een mooie doek. Er blijkt een houten doos in te zitten en fruit als bananen, sinaasappels en appels. Alles wordt op een tafeltje uitgestald. De doos gaat open en er komen twee flesjes te voorschijn en een mini schaaltje. Deze staat in het midden en wordt volgeschonken met, sake denk ik, verder zit er nog kruiden in de doos maar ik zit te ver weg om dat te kunnen onderscheiden. De man pakt ook nog papiertjes uit en legt daar zwarte langwerpige houtjes op. Hij begint te bidden en schuift met de houtjes op de briefjes en strooit af en toe kruiden ergens op. Ik baal ervan dat ik achter de man zit en er niet naast, ik kan het niet goed zien wat ze doen. Maar wil de ceremonie niet onderbreken om van stoel te wisselen. Als het bidden afgelopen is gooien ze de vloeistof en kruiden in al gereed staande potten. Bijzonder. Ze offeren nog wat geld en alles wordt weer ingepakt en men gaat naar huis. Het gewijde fruit gaat dus weer mee naar huis waar het misschien wel voor het huisaltaar gebruikt wordt of men eet het lekker op. Ik zal het antwoord nooit weten. Prachtig. Ik maak nog een foto van een foto die aan de wand hangt. Een priester die bid met een hondje in bid houding naast hem. Dan sluip ik de zijdeur uit zodat ik niet voorbij bidden de mensen hoef te lopen. Door naar het kasteel.

Dit bijzondere gebouw is in 2019 afgebrand samen met nog zes andere gebouwen. Men was net klaar met restaurantje werkzaamheden. Het was groot nieuws zelfs bij ons op het journaal. En dit is de reden dat ik een vliegticket heb aangeschaft naar Okinawa. Ik wilde graag zien hoe het er nu bij staat. Men heeft een fonds in het leven geroepen en iedereen die kon daar geld in doneren. Mijn bijdrage is ¥400 entree terwijl je dus niets ziet. Nou ja nagenoeg niets. Wat zeer interessant is is de werkzaamheden aan het nieuwe gebouw. Tuurlijk wordt het weer in oude glorie opgebouwd. En nu kun je zien en lezen hoe dat gaat, er worden enorme bomen geveld voornamelijk vanaf Okinawa. Deze worden gebruikt voor het geraamte en moeten in vorm gehakt eerst een tijd drogen. Daarna kan er met een enorme beitel een gat in gemaakt worden voor de pen en gat verbinding. Er worden geen spijkers gebruikt.

Ook wordt uitgelegd hoe ze het oude precies namaken met bouwtekeningen 1 op 1. Ik heb me er prima mee vermaakt maar jammer dat ik het vorige gebouw niet in zijn glorie kon zien. Dat was overigen ook niet het origineel! Maar wel mooi zoals ik zie op een filmpje.

Wij dachten dat de brand in de katholieke kerk op Ameland al een heftige brand was nou dit was nog een grotere brand.

Op de terugweg een tweede hands lp zaak voor Erwin bezocht maar helaas dicht, oh ja het is zondag. Wel een leuke wijk waar het in ligt.

Tegen 14:00 uur meld ik me totaal verbrand in mijn hotel. Eerst maar eens een douche. Ik lig te lezen maar wordt een uur later wakker.

Ik besluit naar Tower Records te gaan om hun lp bakken door te spitten maar helaas niets van Erwin zijn lijst. Ik heb altijd een wenslijsten van Erwin mee en zoek dan naar oude meuk in de tweede hands winkels. In Warschau heet me dat een mooie box, nog in plastic verpakt, van REM opgeleverd. Waar de man al niet blij van wordt.

Helaas wordt het lijstje niet niet korter. Ik ga naar de Daiso maar vind daar ook niet wat ik zoek, een goedkope magneet voor de collectie op de diepvries. Toch maar één op de winkelstraat kopen dan.

Ook hier is een Tourist Information en deze dame helpt me nog beter dan die van vanmorgen. Ze brengt me zelfs naar buiten om de goede bushalte aan te wijzen. Die lieve Japanners toch.

Ik loop over een grote brug met uitzicht op zee naar een park met tempels. Onderweg kom ik langs een autodealer waar een mooie gele boodschappenwagen van Porsche staat, verkocht!

In het park zijn allerlei sporten ondergebracht. Ik zie een budakan(judo, karate enz.) een honkbalstadion, tennisvelden en een zwembad met 50 meter banen en 4 duikplanken.

Er wordt veel gebruik van gemaakt en het is behoorlijk druk in het park. Maar daarvoor kom ik niet, ik ben er voor de schrijnen. De eerste loop ik voorbij omdat ik de ingang niet kan vinden, wel een enorme glijbaan voor de vele kinderen die er gebruik van maken. Bij de tweede vind ik het pad naar boven. Slecht onderhouden. Ik loop een man voorbij die in opengesneden lege flessen water bijvult voor de vele stray cats.

Boven bij de gedenktekens en mini schrijnen is het nog slechter onder houden. Dat zie ik hier op het eiland wel meer dat de tempels en schrijnen er niet op hun best uit zien.

En sommige huizen ook niet. Er moeten hier toch genoeg rijke mensen wonen met al die toeristen.

Het tweede schrijn ligt om het zwembad heen. De eerste opgang langs prachtig bloeiende planten als de orchidee is afgesloten. Verder lopend kom in een torii(toegangspoort) tegen. Laat ik daar de trappen maar eens omhoog gaan. Telkens als ik een zijpad inloop om wat bloeiende bloemen op de foto te zetten gaat er een klikje af. De ene keer begint er water te lopen uit bamboe buisjes en de andere keer begint er een muziekje te spelen. Het schrijn zelf is gesloten maar de vele vloeiende planten maakt het de wandeling meer dan waard.

Ik loop de zelfde route terug naar nu aan de waterkant. En zo loop ik langs een enorme aanleg steiger van de Japanse marine.

De wolken trekken langzaam dicht boven me en het zijn steeds donkerdere exemplaren. Snel een supermarkt in om sushi en drinken aan te schaffen en op naar het hotel. Nog een straat maar ik ben te laat het begint te regenen en ik kom nogal nat het hotel binnen. Mensen die daar staan om hun schoenen aan te trekken kijken vreemd naar mij en er komt dan ook al gauw de vraag of het regent.

In de eetzaal verorber ik de sushi en sindsdien zit ik in mijn bunker mijn dagboek bij te tikken.

Maandag 31 juli

Ik had de wekker om 06:30 uur gezet maar toen hij af ging uitgedrukt en weer gaan slapen. Tegen 8 uur werd ik weer wakker. Na een douche naar het busstation gelopen. Volgens de weerberichten komt de typhoon morgen pas aan land dus dat betekent dat ik wel naar het vredes museum kan gaan. Met de bus in drie kwartier naar Itoman bus station gereden en vervolgens de bus naar het vredes park genomen. Eerst naar de Boeddha hal gegaan. Prachtig beeld die met lak bewerkt is. Daarna naar het museum gelopen. Mensen wat heeft zich hir op het eiland wat afgespeeld tijdens de oorlog. Japan stond achter Duitsland dus heeft op dit eiland de volle laag van de Amerikanen op hun dak gekregen.

Ik heb nooit zo begrepen waarom het Amerikaanse leger op dit eiland zat. Maar voor Japan was Okinawa belangrijk omdat het het zuiderlijkste eiland was en voor de Amerikanen het dichts bijzijnde vanaf Guam. Maar omdat de Amerikanen met meer manschappen waren walsten ze zo over de Japanners heen.

Het hele museum is ingericht vanuit het zicht van de bevolking van Okinawa. Dus de wrede Japanners komen aan bod maar ook de ‘bevrijdende’ Amerikanen. Zeer interessant. Na dit indrukwekkende museum loop ik naar buiten om de altijd brandende vlam te bezoeken. Typhoon Khanun komt deze kant op en dat is zeer goed te merken aan de hevige buien en de golven die behoorlijk te keer gaan aan de kust. Als ik het hele park bezocht heb Lopik via de zwart marmeren stenen met alle namen van de gevallene erop naar de uitgang. Twee keuzes: op de bus wachten of wandelen naar een museum over scholieren die in het militair ziekenhuis moesten werken. Het is droog dus ik ga wandelen. Maps me geeft me een route door de velden ipv langs de weg. En dat leek me een goed idee. Lekker lans een pad via suikerriet velden lopen en onderweg het dieren en plantenrijk fotograferen. Maar al gauw loop ik me vast. Dit gebied wordt kompleet ontgonnen voor de beton fabrieken. Ik kom dan ook kapot gereden paden tegen die vol staan met water en heel veel zwaar materiaal als bulldozers enz.

Schoenen en broek onder de modder kom ik weer bij de doorgaande weg uit. En geleerd van deze ervaring loop ik nu op een wandelpad langs de weg. Niet zo mooi maar wel zo veilig.

Als ik aankom bij het museum is het behoorlijk druk en ik baal als een stekker. Er loopt om me heen steeds een groepje Japanners hard te kletsen terwijl ik de Engelse teksten lees, hoe irritant is dat.

Af en toe kijk ik boos om en blijkbaar helpt dat. Ook dit museum is de moeite waard om langs te gaan. Alle teksten ook in het Engels en ook nog eens bere interessant.

Wat is er toch op een klein eilandje als dit enorm veel gevochten. En al hebben de Amerikanen na de tweede wereld oorlog het land terug gegeven ze hebben op Okinawa nog steeds een basis.

Tegen vier uur neem ik de bus terug na een bijzondere besteding van deze dag. Als ik in Naha uitstap voel ik dat de wind is toegenomen en de regenbuien komen ook harder aan. Het wordt spannend.

Op het weer geeft men aan dat de typhoon langzamer voorbij komt dan de voorspelling. Ik hoop dat ik 3 augustus weer naar Fukuoka kan vliegen.